Macfarlane schrijft
poëtisch proza en prikkelt tot denken over natuur en landschappen. Hij is een
klasse apart.
Lezen van Robert Macfarlane is genot. Zuiver. Hij beheerst
zijn taal, en biedt gelijktijdig ruimte. “Werkpaden kreukelen het land … lucht
als zeemleer”. Hij hanteert treffende beelden, schrijft nu en dan meer
omfloerst, verhullend, om dan weer weelderig te worden, en iets verderop
haarfijn, accuraat. Hij vangt een gevoel en schrijft dit neer, en net zoals je
de lucht uit een opgeblazen ballon kan laten wegglijden, laat hij dat gevoel in
je geest indringen, zachtjes. Macfarlane is een taalvirtuoos (met pluim voor de
vertaler !). Hij is niet enkel een taalvirtuoos, hij gebruikt taal ook als
drager, als middel om beelden te scheppen, om gedachten over te brengen en om
illusies te laten ontstaan.
Oude paden is een verhalend boek, over trajecten, over
menselijke keuzen in de natuur, geïnspireerd door de natuur, en gelijktijdig de
vorm van de natuur een beetje herknedend. Over
geologie, geografie, geomorfologie, hydrografie, … niet in kaarten, maar
met taal als instrument dat een omgeving tekent. Zoals wijlen Jan Wauters als
geen ander een voetbalwedstrijd zichtbaar kon maken voor een blinde, zo maakt
Macfarlane landschappen zichtbaar. “Een trage mist had de dalen gevuld”.
Macfarlane biedt ruimte voor gedachten, stimuleert
overpeinzingen, zet aan tot denken over, neemt je mee, … “Paden lopen evenzeer
door mensen als door plaatsen”, wandelen als stuwende ritmiek voor
‘denkbewegingen’, om verhalen te vertellen moet je vooraf te voet reizen, het
verband tussen wandelen en weten is diep ingesleten in de taal, leren is een
vorm van paden volgen, landschap en wandelen zijn onmisbaar voor de zin aan
zichzelf en de wereld, een oud pad als
een vervlechting van verhalen en herinneringen, … Steeds opnieuw dwingt hij de
lezer om even stil te staan bij de gedachte. Graag vertoeven op het Britse
schiereiland, althans in gedachten (droog !), is een voordeel.
https://www.debezigebij.nl/boek/de-oude-wegen
