Lara Taveirne
“Wolf, de jongen die op achttienjarige leeftijd naar Lapland
trok om onder het noorderlicht te sterven”: het is de droge beschrijving, van
een sober feit, die Lara Taveirne de lezer meegeeft. Maar het boek is veel
meer: het beschrijft het rouwproces (het verdriet en de oneindige ellende) en
het woekerende schuldgevoel van Lara Taveirne en haar omgeving, mooi geschikt,
intens, doorleefd en openhartig. Tussendoor lees je stapels details, ouders die
geen kerstboom meer zetten of een moeder die elke avond naar het kerkhof wil om
een deken te brengen naar haar overleden zoon. Taveirne beschrijft in het boek
wat velen voelen bij intens verlies maar niet onder woorden kunnen (of willen)
brengen. Ze beschrijft het ‘doodnormale’. Wat erg opvalt in het boek is dat het
niet enkel Wolf is die erg op zoek is: ook Lara zoekt en stelt zich soms erg
kwetsbaar op. Opvallend detail: de uitgever koos voor het boek een vorm die erg
lijkt op een Moleskineschrift – het type schrift dat Wolf gebruikte als
dagboek.
Maar laat je niet misleiden: dit is geen boekje om in één
keer uit te lezen. Ook de auteur moest haar schrijfproces een poos stopzetten
en opnieuw aanvatten. Het is emotioneel intens. Lara Taveirne spreekt over een
‘ontwapenende oprechtheid’ als ze fragmenten uit Wolfs dagboek aanhaalt.
Taveirne beschrijft haar emoties en ook die van anderen, aangevuld met
fragmenten uit het dagboek en stukjes van brieven die haar vader naar de
afwezige Wolf stuurde, een vader die de drang om te schrijven aan enkele van
zijn kinderen doorgaf. Op de begrafenis beloofde ze om Wolfs dromen waar te
maken, namelijk schrijver worden. Lara Taveirne schrijft schitterend, de
bezieling spat er van af. Het is een beklijvend boek. “Er was het verdriet om
jouw verlies en er was het verdriet om alles wat we erna bleven
verliezen”.
https://uitgeverijprometheus.nl/boeken/wolf-gebonden/
Deze tekst verscheen op de site van BBL op 1 juli 2025
