Cees Nooteboom
Op een boogscheut van Den Haag ligt Voorlinden, een museum
op een landgoed, tegen een grote villawijk en een Nationaal Park en de zee. Er
is ruimte en rust in overvloed, het moderne gebouw werd in een Piet Oudolf-tuin
ingebed en enkel artiesten met internationale uitstraling komen aan bod, zoals
Giuseppe Penone. Penone ’s werken lijken eenvoudig, wat hout, stammen, takken,
wat stenen wat metalen, in een bepaalde positie en compositie. That’s it. Hij
verzocht Cees Nooteboom om een tekst te schrijven over zijn werken.
Nooteboom nam de vraag graag ter harte. Hij kijkt, leest,
beschrijft en interpreteert. Zoals gewoonlijk, loepzuiver geformuleerd. Hij legt
uit wat hij ziet en voelt, hoe hij naar stenen kijkt en waarom de ene steen
verschilt van de andere en dat je er dan ook een andere betekenis aan kan
geven. Hij beschrijft takken en stammen, en legt uit welk gevoel dat hij heeft
bij het kunstwerk, hoe hij over tijd denkt en wat tijd doet met hout en wat dit
betekent voor een toeschouwer. Hij legt uit dat Penone zoekt naar tijd en zijn
eigen levensbegin, wat dat met hem deed en kan doen en hoe hij dat kan
uitdrukken. Hij vertelt over de betekenis van een huis voor een mens en een
boom, het samenvallen van metalen en bomen, en zo verder.
Het mooie is dat een sublieme woordkunstenaar op zoek gaat
naar de ziel van een beeldend kunstenaar. De beeldend kunstenaar gaf vooraf aan
dat hij zich vooral comfortabel voelt bij Nootebooms gedichten, taal die ruimte
laat voor gedachten. En uitgerekend die unieke taalkunstenaar neemt de lezer al
mijmerend en overdenkend met kleine stapjes mee, vertrekkend van een
informatieve beschrijving van de werken van de beeldend kunstenaar naar wat een
achterliggende betekenis zou kunnen zijn. Echt leuk is het slot van het boek,
gedichten van Cees Nooteboom met de commentaar van Giuseppe Penone, gedachten
vervlechten. Woord zoekt beeld, op verzoek van het beeld, en beeld wordt woord.
Wat een exclusief boek.
