Erwin Mortier
‘Ik schrijf niet om geschreven te hebben, maar om te
schrijven, blijvend door het schrijven omsloten te worden: een vorm van
zwemmen, of roeien, met de pen als peddel, en dan vroeg of laat kapseizen en
oplossen in het diepe ultramarijn.’ Het tekent Erwin Mortier in het boek ‘Lazuur’.
Op de achterflap staan de woorden ‘blauwe hoofdkussenboek’. Mortier graaft in
zijn geheugen, schetst verschillende situaties vanuit zijn herinneringen en
dromen, en gooit er telkens een blauwe tint over, niet als een vette saus, maar
als een verfijnd parelsnoer. Voor velen bevat een hoofdkussensloop één enkele
zin, bij Mortier is het boek vol met gedachten. Telkens opnieuw dwingt hij je
met zijn rake woordkeuze om even mee stil te staan en mee te zweven in zijn
herinnering. ‘Ik wil zien hoe de hemel verkleurt wanneer de zee nabij is. Het
diepe blauw dat het strand aankondigt, de geur van zinderend zand, het zout, de
glorie van de zomerse hitte waarin de tijd vastloopt.’ Een boek om zachtjes op
te slurpen, druppel voor druppel, tot je als een wolk aan een staalblauwe hemel deint.
